Een hemels eenvoudig dessert
Een hemels eenvoudig dessert
Als ik met al mijn Streken naar een nieuwe gast trek probeer ik naast het lievelingsgerecht een mooi menu in dezelfde sfeer in elkaar te boksen.
Bij vol-au-vent en de mooie herinneringen van Xavier had ik een fijn ‘bomma-gevoel’.
Ik ben ook nog van de generatie waarbij de bomma altijd lekker eten maakte en vol-au-vent was ook zo’n gerecht dat ze zelf vers maakte. En dan kregen we ook altijd dessert, vanille ijs graag met aardbeien en slagroom.
Mijn bomma had een grote tuin en die stond vol aardbeien, de lekkerste van heel de wereld.
En aangezien de aardbeientijd nu aanbreekt was de keuze snel gemaakt voor een dessert; verse aardbeien.
Maar ga ik met ijscrème tot in Oostende kunnen rijden zonder dat die gesmolten is? Of maak ik ter plaatse nog wat ijscrème? Of kan het ook zonder ijscrème?
Op de Melkerhei, een hoeve in Linter waar ik mijn room ging halen, weet ik wat ik ga doen. Gewoon verse aardbeien met half opgeklopte room erbij en wat verse munt. Als je allemaal top producten hebt kan dit alleen maar goed smaken!
En, we moeten er niet flauw om doen, vol-au-vent is al een stevige maaltijd, we kunnen dus best afsluiten met een lichter dessert.
De aardbeitjes staan te blinken op het keukenblad, ook Xavier en Bas hebben dat gezien.
Nu we elkaar een klein beetje kennen durf ik het erop te wagen op één schotel te maken, sharing dish zoals dat tegenwoordig heet met een chique woord.
Ik was de aardbeien, snij ze in grote stukken en leg ze mooi op een groot bord. Beetje munt erover, niet teveel want blijkbaar verdraagt niet iedereen dat even goed, en een goeie lepel half opgeklopte room. Room én aardbeien zonder suiker wel te verstaan!
Als ik dit mooie kleurrijke bord in het midden van de tafel zet en er enkele vorken bij leg zie ik alleen maar lachende gezichten. ‘Vinden jullie het ok als we samen een bord delen?’ Maar ze hebben al een vork vast, prikken er een aardbei op, gaan eens door de room, steken ze smakelijk in hun mond en de glimlach rond hun mond wordt alleen maar groter. Het is ok.
Het is fijn napraten, over StreeK en streekproducten die heel lekker zijn maar niet altijd binnen handbereik, over kunst en kunstenaar zijn zoals Bas, over goeie en slechte restaurants, over laat werken en voor LAAT werken, over koken en styling, over koffie en thee, over culinair genieten, over van alles en over niks. Ja dat zijn de fijnste gesprekken om een lekker diner af te sluiten.
Ondertussen is Bas vertrokken maar niet zonder mij hartelijk te bedanken. Bas lijkt me niet de man van veel gepraat en grote woorden, maar wel de juiste woorden op het juiste moment. ‘Bedankt, en wie weet zien we elkaar nog eens terug… als ik als kunstenaar bekend genoeg ben geworden en iemand je eens naar mij, de bekende kunstenaar Bas Pattyn, doorstuurt voor een Diner met StreeK!’ ‘Graag Bas, graag!’ antwoord ik.
En ook Xavier vindt dat wel een fijn voorruitzicht ‘Ik kijk er wel naar uit om ‘de man van Bas Pattyn’ te worden in plaats van zoals het nu vaak gaat ‘Bas, kunstenaar, man van Xavier Taveirne’.
