Aubergines uit Vlaanderen? Vanuit de serre op het bord van Senne.
Als ik een ‘aubergine menu’ mag klaarmaken voor Jelle, wil ik wel eens een kijkje nemen bij een aubergine kwekerij. Dus even Googelen en ja hoor, ik vond zelfs twee auberginetelers in Antwerpen. Aangezien mijn volgende gast Senne in Borgerhout woont, kies ik voor de kwekerij in Wommelgem. Lekker praktisch, alles in één ritje.
Als ik richting de kwekerij rij zie ik het ene na het andere glazen huis uit de verte opdoemen en ik herken al snel de serres van Stannuco waar ik moet zijn. Hoge planten met grote bladeren, dat moeten de aubergine serres zijn .
Jill, de tweede generatie aubergine telers staat me op te wachten voor een ultra modern gebouw waarin alle geautomatiseerd lijkt. Karretjes die zonder besturing rondrijden om aubergines op te halen bij de plukkers, radars die draaien om bakken door te schuiven, banden die lopen om aubergines te transporteren,… maar ik zie geen mensen. Dan besef ik dat ik buiten wel wat mensen heb zien zitten, het is pauze!
Altijd lente in de serre!
Ondertussen krijg ik rustig een rondleiding van Jill. Ze legt me uit hoe de planten worden gepland en voorzien worden van een eigen watersysteem om vochtig genoeg te blijven want het is hier zo’n heerlijke 27°. De lente is al lang begonnen in de serre maar daar staat spijtig genoeg een flinke rekening tegenover. Ik ben dus niet de enige die uitkijkt naar de zon.
We wandelen door metershoge planten en krijg een lift naar boven om een kijkje te nemen over het plantenwoud. De liften worden gebruikt door de plukkers om de rijpe aubergines op hoogte te plukken.
Gedurende zo’n 9 maanden per jaar worden aubergines geoogst, vanaf februari tot ongeveer oktober. Dan worden de serres helemaal gekuist en ontsmet, nieuw leven geplande en dan begint het oogstfeest weer van voren af aan. Bijna een jaar rond heerlijke aubergines uit Vlaamse bodem.
Als ik om me heen kijk, lijkt het alsof heel België aan de aubergines zit, maar volgens Jill zeggen de statistieken iets anders. ‘Gemiddeld eet elke Belg slechts één (ja, je leest het goed!) aubergine per jaar.’ Waar gaan al die andere aubergines dan heen, vraag je je af? De blijvende populariteit van de Arabische keuken, die veel aubergines gebruikt, heeft er vast mee te maken. Jill maakt zich niet druk om de prognoses, ze is gewoon blij dat haar heerlijke groenten goed verkopen.
Wanneer ik na ons bezoek op het punt sta naar Senne te rijden, vraagt Jill of ik nog wat aubergines wil meenemen. Zeker! Ze zouden een leuk cadeautje voor Senne zijn. ‘Doe me maar die niet helemaal rechte of aubergines die ondergewicht hebben,’ zeg ik. ‘De smaak is toch hetzelfde.’ Maar daar doet Jill niet aan. Alleen de mooiste aubergines worden meegegeven, de rest belandt in sauzen of andere verwerkte gerechten.
Met een blije glimlach en een tas vol prachtige aubergines, rijd ik richting Borgerhout!
